Elk jaar in september is het zover: er verschijnen nieuwsberichten over problemen met het busvervoer in het buitengewoon onderwijs.
Elk jaar in september is het zover: mensen reageren onder die nieuwsberichten, vaak op een niet al te sympathieke manier. Waarom willen mensen eigenlijk overal een mening over hebben en die ook nog eens ongevraagd spuien? Ook al hebben ze werkelijk geen enkel benul van de realiteit waar anderen mee geconfronteerd worden en slagen ze er blijkbaar niet in verder te kijken dan hun eigen situatie. Hebben ze dan werkelijk zo weinig zelfkennis waardoor ze zich experts wanen?
Albert ging “in zijn tijd” gewoon met de fiets naar school, maar tegenwoordig is dat blijkbaar te moeilijk geworden.
Sandra vraagt zich af of ouders nu in godsnaam zelf hun kinderen niet naar school kunnen brengen. Zij heeft dat toch ook altijd zelf moeten doen?
Patrick vindt dat als de school echt zo ver is, dat je dan toch wel even kan verhuizen in het belang van je kind.
Maria zou dan weer haar kind nooit zo lang op een bus laten zitten en geeft de ouders de schuld. Een schande is ‘t! Zoek een andere oplossing!
Jason vindt dat als je zelf een kind op de wereld zet, je er dan ook maar zelf voor moet zorgen.
Zucht.
Blijkbaar is het heel abstract voor sommige mensen. Blijkbaar is het ontzettend moeilijk om je voor te stellen dat veel kinderen met een handicap niet eens in staat zijn om te fietsen, omdat ze dat bijvoorbeeld motorisch niet kunnen of omdat ze geen verkeersinzicht hebben of mentaal te jong zijn. Laat staan dat die kinderen ook nog eens een verre afstand kunnen fietsen. Scholen voor buitengewoon onderwijs vind je nu eenmaal niet op de hoek van elke straat. Blijkbaar is het ook ontzettend moeilijk om te begrijpen dat niet elke ouder tijd heeft om zijn of haar kind ’s morgens een paar dorpen verder met de fiets naar school te brengen. Vaak kan het zelfs niet met de auto. Er zijn immers nog andere kinderen binnen het gezin, die ook naar een heel andere school moeten. Mama en papa moeten op tijd op hun werk geraken. En daar komt nog eens bij dat quasi geen enkele school voor buitengewoon onderwijs voor- of naschoolse opvang heeft. Hoe meer zorg je kind vraagt, hoe kleiner de kans dat er een opvang voor bestaat en hoe meer je zelf moet dragen. Probeer het maar eens te combineren met een job: je kind ergens tussen 8u30 en 9u00 op school droppen, naar het werk racen, om tegen 15u30 alweer op school te staan. Succes!
Verhuizen is natuurlijk ook een heel realistisch idee voor de meeste mensen. Het is een fluitje van een cent om je hele hebben en houden achter te laten en een nieuwe woonst te zoeken vlakbij de school van één van je kinderen. De broers en zussen passen zich ook wel aan. Na een paar jaar, als je kind verandert van school, zoek je simpelweg een nieuwe woonst. Dat is toch allemaal een evidentie? Goedkope woningen genoeg. Eventueel doe je ook telkens opnieuw de verbouwingen die nodig zijn voor de handicap van je kind. Dat heb je er nu toch wel voor over zeker?
Zucht.
Dat veel ouders van kinderen in het buitengewoon onderwijs dan ook nog eens ontzettend kwetsbaar zijn, dat weten alle criticasters uiteraard ook niet. Misschien maar goed ook, want voor kwetsbaarheid is binnen onze harde maatschappij al helemaal geen plaats.
Wat baten kaars en bril, als de uil niet zien en lezen wil?
driebroertjes 