Wanneer op een andere school de vraag wordt gesteld wat nu eigenlijk het probleem is op de huidige school, beginnen ze hun verhaal. Ze hebben het over draagkracht en nood aan perspectief. Ze zeggen dat onze zoon eigenlijk niet past binnen hun type 2-school (maar naar een andere type 2-school moet). En ze hebben het ook over “gedeelde zorg”.
Hun definitie van gedeelde zorg vinden we echter vreemd. Want, zo stellen ze: “Hij gaat al al die jaren bij ons naar school. Wij hebben veel gegeven. Wij vinden nu dat het tijd is dat een andere voorziening overneemt. Zodat zij er met nieuwe energie aan kunnen beginnen.”
Ik frons.
Niet alleen vind ik het weinig hoopgevend naar de toekomst toe (gaat elke school of voorziening na x aantal jaar dan de handdoek in de ring gooien onder het mom van gedeelde zorg?).
Verder is het niet wat ik onder gedeelde zorg versta.
Want gedeelde zorg, daar geloven wij wel in.
Wij zouden echter willen dat de huidige school dat o-zo mooie principe binnen hun eigen voorziening toepast.
De juf zorgt al jaren voor onze knuffelbeer. Hij zit al jaren in dezelfde klas, bij dezelfde fantastische juf. Zij heeft dat al die jaren heel goed gedaan. Ook al wordt er regelmatig geïnsinueerd dat wij de inspanningen van die juf en haar collega’s die helpen zorgen voor ons kind onvoldoende zouden zien, dat klopt echt niet. Ik vind het zelfs een beetje beledigend, dat men dat zou denken.
Het is haar al die jaren gelukt. Ongetwijfeld met vallen en opstaan. Maar ze deed het toch maar. Wij hebben daar respect voor. En voor ons bewijst het dat het wel degelijk kan, mits de nodige moeite en inspanningen. Hij is nog steeds hetzelfde jongetje. Het is zelfs al veel moeilijker gegaan. En ook toen deed zij het, gewoon voltijds. Zoals dat eigenlijk hoort, voor een kind dat graag naar school gaat en goed in zijn vel zit (al doen de huidige spanningen hem helaas geen goed). Wij zien ook dat dit niet de ideale situatie is. Wij weten dat er betere plaatsjes bestaan voor hem. We zouden het graag anders zien, maar daar kan hij nu nog niet terecht. De school is ons, tot nu, altijd perfect blijven ondersteunen in afwachting van dat plaatsje. Daarvoor verdient vooral zijn juf pluimen op haar hoed! Samen met het team dat wij op elk overleg zagen. Ik omschreef hen als “ons wonderteam”.
Wij zijn geen ondankbare ouders, integendeel.
Wij kunnen begrijpen dat die juf, en collega’s die mee helpen ondersteunen, aangeven dat het “op” is. Het is goed dat zij dit communiceren. En het is fantastisch mooi dat een directie naar die bezorgdheden wil luisteren. Dat zouden meer werkgevers moeten doen.
Wat wij minder mooi vinden, is dat de directie wel zorgt voor haar leerkrachten, maar niet voor ons kind en ons gezin. Terwijl dat bij een school eigenlijk zowat de essentie zou moeten zijn, die zorg voor ons kind! Dat is eigenlijk hun plicht, hun kerntaak, vinden wij.
En dan zijn we daar met hoe wij “gedeelde zorg” liever zouden zien.
Er werken nog leerkrachten op diezelfde school.
“Niemand ziet het zitten om hem in de klas te hebben.”, kregen we te horen.
Wat vreemd, werkt dat echt zo? En zou het zo mogen werken? Nadat een juf al die jaren tot het uiterste gaat, is het echt teveel moeite dat iemand anders de fakkel overneemt of mee helpt dragen? Serieus? Voor 1 jaartje! Na al die jaren waarin het gelukt is. Voor nog 1 extra jaartje. Is dat echt niet voldoende perspectief? Ik wou dat wij zoveel perspectief hadden.
Bovendien willen wij ook helpen zorgen tijdens dat jaar. We willen ons best doen om een assistent te zoeken die kan helpen ondersteunen, bijvoorbeeld. Wij hebben dat ook altijd zo gecommuniceerd, maar daar werd nooit op ingegaan. Een gemiste kans, voor een school die zo hard gelooft in gedeelde zorg.
Maar we willen ook dat ons kind zoveel mogelijk, idealiter voltijds, naar school kan. In een klas, tussen andere kindjes. Met aansluitend de ondersteuning die hij krijgt vanuit het MFC. Want daar hoort hij, wij vinden dat hij daar recht op heeft.
Als dat al die jaren kon, dan kan het nu ook nog voor één jaar. Wij zien niet in waarom dat niet zou kunnen.
Gedeelde zorg, laten we daarvoor gaan! Voor nog 1 jaartje.
Is dat nu écht zo onredelijk?
Kijk naar ons kind.
Kijk naar ons.
Kijk naar ons gezin.
Zie hoe moeilijk wij het hebben en hoeveel moeilijker jullie het nog voor ons maken.
Na al die jaren samen.
Is het dit nu eigenlijk echt allemaal waard?
driebroertjes 