Ik denk met warme gevoelens terug aan mijn eigen kindertijd en jeugd. Die was onbezorgd, ongecompliceerd en groots in al zijn eenvoud.
Toen ik mama werd, wou ik daar ook naar streven. Het mooiste cadeau dat je je kind kan geven is een quasi zorgeloze jeugd waarbij het misschien wel eens botst of moeilijker loopt, maar waar hij of zij bij het opmaken van de balans alleen maar met een positief gevoel op terugkijkt.
Ik doe elke dag opnieuw mijn best, maar ik weet dat het me niet lukt. Ik zie hem, mijn oudste. Hij wordt steeds groter, de jaren tikken razendsnel voorbij. Het waren geen onbezorgde jaren, maar jaren vol zorgen. En ze komen nooit meer terug. Nooit meer! Hoe kan ik er op deze manier in slagen om de positieve herinneringen te laten overheersen?
Hij wacht mee, samen met ons, op een klein beetje rust in zijn leven. Ik gun het hem zo! Voor het te laat is en hij zijn vleugels moet uitslaan met alleen maar zorgen in zijn rugzakje.
Ook dit is een gevolg van de wachtlijsten, van een gebrek aan gepaste zorg. Het gaat niet alleen om zijn broer. Het gaat niet alleen om de draagkracht van ons als ouders. Het gaat ook om hem en om wat misschien wel de belangrijkste jaren van zijn leven zijn.
Ze zijn weg, die jaren. Ze komen nooit meer terug. Krak!
driebroertjes 