Ik ben een mama van twee zorgenkinderen die heel erg van elkaar verschillen… Ik zie ze allebei doodgraag. Moederliefde is ontzettend mooi. Tegelijkertijd maakt het je ongelooflijk kwetsbaar. “Love hurts”. Liefde doet soms pijn. Dat geldt zeker ook voor de liefde die je voor je kinderen voelt.
Soms lees ik mooie en bemoedigende tekstjes, vaak geschreven door andere zorgouders. Het gaat dan bijvoorbeeld over de reis die je zou maken naar Italië, die uiteindelijk een reis naar Holland werd. Af en toe verlang je nog steeds naar Italië, maar je leerde dat Holland ook erg mooi is.
Of: je leven werd anders, maar misschien blijkt anders achteraf het mooiste dat het leven ooit aan jou gaf.
“Misschien. Maar misschien ook niet.”
Ik geniet oprecht van het zorgen voor onze jongste zoon. Hij mag dan wel een zwaar ziek jongetje zijn met een ernstige aandoening, hij is ook een erg gelukkig kindje. Ons leven met hem is zeker anders. Anders heeft veel vuile en negatieve kantjes, maar ook erg mooie. Ik wenste dat het anders kon zijn voor hem. Ik wenste dat er geen progressieve aandoening was, die zijn leven en geluk bedreigt. Maar ondertussen kan ik echt genieten van ons leven samen. Ja, ’t kan best mooi zijn zo.
De zorgen voor onze middelste zoon zijn op een andere manier anders. Ik zie een kind dat voortdurend met het leven worstelt. Ik zie een kind in tranen, een kind in crisis. Ik zie een kind waarvoor we zorg uit handen moesten geven, omdat het leven met hem te zwaar om dragen was. Ik zie een kind voor wie het leven met zichzelf duidelijk te zwaar om dragen is. Soms zie ik ook een blij kind. Zo zou het altijd moeten zijn, of in ieder geval vaker. Want altijd hangt dat dreigend wolkje boven hem. Dit wil ik niet voor hem. Liefde doet pijn, ontzettend veel pijn.
“Je bent zo gelukkig als je ongelukkigste kind.”
Is het taboe om te erkennen dat er gewoon echt weinig mooi aan is? Is dat té eerlijk? Is dat té pessimistisch? Of is het gewoon realistisch? Is er ook ruimte en plaats voor dergelijke gevoelens zonder dat je daarvoor veroordeeld wordt of zonder dat mensen zich onmiddellijk zorgen maken over je mentale toestand?
Ik wil niet naar Italië. Holland is prima. Overal is prima. Ik wil gelijk waar zijn, als mijn kind er maar gelukkig is. Ik hoop nog steeds dat dat land bestaat! Ergens.
driebroertjes 