PAB

Veel ouders van zorgenkinderen kregen een brief in de bus. Daarop staat te lezen of het Persoonlijk Assistentie Budget van hun kind al dan niet realiteit wordt. Enkele maanden geleden dienden ze een prioraanvraag in, omdat de nood aan de reeds goedgekeurde ondersteuning hoog is.
De ene ouder krijgt goed nieuws en juicht. Vaak in stilte en soms een beetje beschaamd. Omdat die andere ouder nog maar eens het deksel op de neus krijgt en met lege handen achterblijft. Het zorgt voor een vreemde sfeer.

Wij kregen goed nieuws. Ik ben blij. Natuurlijk ben ik blij.
Want naast mijn jongste zoon, kreeg nu ook de middelste zijn budget. En we hebben daar niet eens zo lang op moeten wachten. De erkenning doet oprecht veel deugd. Extra ondersteuning is meer dan welkom, broodnodig zelfs. Hoe we dat allemaal zullen aanpakken, wordt nog een hele puzzel. Maar het biedt extra mogelijkheden en een lichtje aan het einde van de tunnel voor ons gezin. En toch voelt het ergens raar en oneerlijk. Als ik de berichten lees van mensen die alweer teleurgesteld werden en nog steeds het budget waar ze eigenlijk recht op hebben niet krijgen, voel ik me bijna schuldig. Niet omdat wij er in mijn ogen minder recht op zouden hebben. Wel omdat zij het eigenlijk ook gewoon zouden moeten krijgen. En omdat het systeem ontzettend krom is.

We hebben best veel tijd gestoken in de prioraanvraag die we deden om effectief budget te krijgen. We hadden het geluk dat onze noden goed op papier werden gezet door de mensen van het MFC (waarvoor dank). We hadden het geluk zelf vlot te zijn met taal en zo gemakkelijk de noodzakelijke aanvullingen te kunnen verwoorden. Zo ontstond een erg overtuigend dossier.
Niet iedereen heeft dat geluk. Daar ben ik me heel hard van bewust. En toch wordt op basis van dat verslag beoordeeld waar de nood het hoogst is. Is dat wel fair?

Feit blijft: de nood is bijna overal ontzettend hoog. Moeten kiezen tussen al die, vaak schrijnende, dossiers is eigenlijk een onmogelijke opgave. De beslissing dat al die mensen recht hebben op PAB, werd immers al gemaakt. Die goedkeuring komt er niet zomaar. Ze komt er omdat de bestaande hulp ontoereikend is. Het gaat over mensen die vaak gebukt gaan onder zware zorgen. Dat zulke mensen dan te lezen krijgen dat hun situatie niet prioritair is en dat anderen meer nood hebben aan en recht hebben op hulp, is ontzettend hard en kwetsend! Veel onder hen wachten al ontzettend lang. Dat voelt niet alleen oneerlijk, het IS ook oneerlijk.